اربعین حسینی در سال های اخیر تبدیل به نمایش بزرگ همبستگی شیعیان و همه عاشقان و دلدادگان مکتب حسینی شده است. حضور پرشور مردم از سراسر جهان در راهپیمایی عظیم اربعین نمادی از شور حسینی است که فراتر از زبان، نژاد، جنسیت و سن از دل مشتاقان این مکتب شعله می گیرد. اگرچه امسال به خاطر همه گیری ویروس کرونا در بسیاری از کشورهای جهان، عراق از پذیرش زائران و همانان خارجی خودداری کرده و در کشور خودمان نیز قرار نیست، تجمع و تحرک فیزیکی در روز اربعین صورت گیرد و از مردم خواسته شده از منازل خود با قرائت زیارت اربعین دل هایشان را روانه کربلا کرده و با سالکان راه دوست همسفر شوند. در این سال ها ایرانیان نیز دوشادوش میزبانان عراقی خود با راه اندازی موکب های متعدد و ارسال هدایا و نذورات و کمک های نقدی و غیرنقدی تلاش کرده اند بر شکوه و عظمت هر چه بیشتر این کنگره عظیم افزوده و سهمی در رفاه و آرامش و رسیدگی به زوار حضرت سیدالشهدا داشته باشند. صحنه کنگره عظیم اربعین را می توان تجلی خدمت خالصانه و با روحیه جهادی دانست. آنجا که هر کسی با هر درجه و جایگاه علمی و اجتماعی و سیاسی و… پای در راه می نهد و بی نمایش و خدم و حشم و هیات همراه در مسیر دوست راه می پوید. بسیاری نیز به عشق حسین(ع) در موکب های عزاداری هر آنچه از دستشان برمی آید بی توقع و منت انجام می دهند. آنجا دیگر دکتر و مهندس و وزیر و وکیل و رییس و مرئوس ندارد و همه سر بر آستان محبت اهل بیت(ع) و مکتب اباعبدالله(ع) نهاده اند. اگرچه مردم ما در سال جاری و در بحبوحه همه گیری کرونا و در سال های گذشته و هنگام وقوع بلایای طبیعی در هر نقطه از کشور نشان دادند که از همدلی با هموطنانشان و بذل مال و همت دریغی ندارند و بی هیچ چشمداشت و منتی هر آنچه در توان دارند در میدان خدمت به همنوع صرف می کنند؛ اما کاش روحیه خدمت بی ریا و بدون نمایش و تبلیغ در میان مسوولان رده های مختلف کشور نیز اندکی رواج می یافت. چندی پیش در اخبار تصاویری نشان می داد که فرماندار شهرستانی به همراه هیاتی از مسوولان شهرستان به در خانه فرد نیازمندی رفته بودند تا بسته معیشتی تهیه شده را به او تحویل دهند. اگر لحظه ای خود را به جای صاحب آن خانه می گذاشتند درمی یافتند، تحویل یک گونی برنج و مقداری روغن و رب و… به ریختن آبروی یک خانواده محترم ولی نیازمند نمی ارزد و چه بسا تحویل آن اقلام با لشکرکشی و تصویربرداری تلویزیونی و… بار مشکلات زندگی را بر دوش ایشان سنگین تر کند. متاسفانه این روحیه در بین مسوولان ارشد کشور نیز وجود دارد. از یک سو روحیه تکبر و مردم گریزی برخی، فرصت حضور ایشان در جمع مردم و شنیدن دغدغه ها و گلایه هایشان را نمی دهد و حتی وقتی برای سرکشی به مناطق سیل زده نیز مراجعه می کنند بر فراز سکویی مفروش می ایستند حال آنکه مردم سیل زده و مصیبت دیده در همان مکان تا زانو در گل فرو رفته اند. نقطه مقابل نیز مسوولانی هستند که هیچ فرصتی را برای «نمایش» مردمی بودن و حضور در صحنه(البته با مشایعت خیل همراهان و محافظین و دوربین های تلویزیونی و روزنامه ها) از دست نمی دهند حتی اگر حضور در بیمارستان محل بستری بیماران کرونایی باشد. به اعتقاد من حضور در بین مردم حتی اگر بخشی از آن برای نمایش هم باشد بهتر از دوری از مردم است اما مشروط بر آنکه این وجه نمایش بر اصل عمل صحیح غلبه نکند. حضور غیرضروری هیاتی از همراهان یک مدیر ارشد کشور، هم احتمال ابتلای این افراد و هم اعضای خانواده و جمعی از شهروندان را به کرونا افزایش خواهد داد در حالی که برای سرکشی به بیمارستان حضور یک لشکر نیاز نیست و می توان بی سروصدا و پروپاگاندای رسانه ای به مشکلات مردم رسیدگی کرد. شیخ رجبعلی خیاط عارف هم روزگار ما گفته بود:«هر نفسی که می کشید اگر به غیر یاد خدا بکشید، ضرر است. کار را برای خدا بکنید. بنده اگر در کارم یک سوزن برای غیررضای خدا بزنم به دستم فرو می رود.» چه نیکوست که فرصت اربعین امسال را صرف بازنگری در احوال نفس و نیت اعمال کنیم و به تاسی از راهپیمایان و خادمین اربعین حسینی دل و ذهن و عمل از غیرخدا خالی بداریم.