بیستم صفر، سالگرد چهلمین روز شهادت جانسوز حضرت سیدالشهدا و یاران وفادار ایشان در دشت نینواست و همه ساله با نام اربعین حسینی توسط شیعیان آن حضرت و حتی پیروان سایر مذاهب اسلامی و ادیان دیگر گرامی داشته می شود. برخی از روایات تاریخی اهمیت این روز را به واسطه روایت جابربن عبدالله انصاری صحابی جلیل القدر پیامبر(ص) از زیارت تربت پاک حضرت در این روز توسط وی و نیز رسیدن کاروان اسرا و بازماندگان حادثه عاشورا در چنین روزی به کربلا می دانند که با سوگواری و عزاداری اهل بیت پیامبر همراه بوده است. در طول تاریخ نیز علمای عظام و مراجع کرام شیعه بر پاسداشت عزاداری این روز عظیم مداومت و تاکید ورزیده و آن را بر اساس یک سنت قدیمی به صورت پیاده روی از نجف به کربلا در ایام منتهی به اربعین برگزار می کرده اند که این آیین گاه با پای پیاده انجام می¬شده است. در سال¬های اخیر و پس از سقوط صدام و حکومت حزب بعث در عراق و تسهیل زیارت عتبات عالیات برای شیعیان ایران و عراق و دیگر کشورها، سنت پیاده¬روی اربعین و زیارت مضجع نورانی حضرت در این روز رونقی دوباره یافته و با افزایش سالانه تعداد شرکت کنندگان تبدیل به کنگره ای عظیم برای اجتماع و همراهی و همدلی شیعیان و حتی پیروان ادیان و مذاهب دیگر شده که دل در گرو شجاعت عارفانه حضرت اباعبدالله(ع) و یاران شهیدش و مظلومیت ایشان و عسرت و اسارت سلاله پاکش دارند. اگرچه زیارت حضرت در اربعین شهادتش چه از راه دور و به ویژه در کربلای معلا در روایات شیعه بسیار موکد بوده و صواب و برکات فراوانی برای آن ذکر شده اما نفس عمل پیاده روی در این آیین از آثار معنوی و روحانی و جنبه¬های نمادین خالی نیست و بیهوده نیست که علما و مراجع بزرگ شیعه همواره حتی در شرایط دشواری و محدودیت¬های حکومت¬های جائر بر احیای این سنت ولو به صورت فردی و محدود پایمردی کرده اند در حالی که چه آن زمان و چه اکنون دسترسی به وسیله نقلیه برای طی این طریق وجود داشته است.
پیاده روی اربعین از یک سو اعلام همراهی و همدردی با کاروان اسرای دشت نینواست که مرد و زن و کودک و پیروجوانِ آن، مظلومانه با پای پیاده و مرکب¬های نامناسب از شهری به شهر دیگر راه پیمودند. این حرکت عظیم تجسم عینی و عملی همان شعار معروف«یا لیتنا کنا معکم» است که همین شیعیان چهل روز قبل و در ایام عزاداری عاشورا سر داده بودند. افزون بر آن، آنچه که انسان در این مسیر می بیند بذل بی دریغ مال و دارایی است که مردم محلی در طول مسیر برای پذیرایی از زائرین انجام می دهند. آن پیرزن روستایی فقیر عراقی که با اشتیاق قلبی تنها دارایی خود را که یک راس دام است برای پذیرایی از زائرین حسین(ع) قربانی می کند ادعای ناکرده را در عمل اثبات می کند که آماده است همه چیز خود را در راه قیام حسین و فرزند برومندش نثار کند.
پیاده روی مسیر نسبتا طولانی تا کربلا فرصت مغتنمی است برای سیر آفاق و انفس و استغراق در بحر اندیشه از فلسفه قیام عاشورا تا زمینه سازی ظهور و قیام حجت خدا. فرصتی برای مداومت در ذکر و دعا و تهذیب و آماده¬سازی نفس برای طی طریق و نیل به وصال محبوب. فرصتی برای تجربه وحدت در عین کثرت و پرداختن به خود در عین همراهی و هم¬نفسی با دیگر رهروان و سالکان راه عاشقی. کمی سخت¬گیری به جسم برای پرورش و پرواز روح حق طلب و خداجویی که شایق حرکت سالک به بارگاه معشوق شود چنانکه بسیارند رهروانی که به علت جانبازی و معلولیت و کهولت سن، بی پا و به تعبیر دقیق¬تر به سر این ره می پویند که عشق حسین جلودارشان است و در این راه سر از پا نمی دانند.
کنگره عظیم اربعین، به واقع این ظرفیت را دارد که همه عاشقان حسین را فارغ از دین و مذهب و نژاد و زبان و دیگر قیود در کنارهم گردآورد که آورده و محور وحدت و یکدلی دلدادگان حق و عدالت و حریت در سراسر جهان شود. امید که این پویش مردمی که با شور و عشق مثال زدنی و وصف ناشدنی قرین است با معرفت و آگاهی عمیق¬تری برای رهروان و توفیق حضور برای جاماندگان همراه گردد و از آسیب¬هایی که در اثر غفلت یا برخی اغراض در کمین آن است مصون بماند.