محمد انصاری مدافع سال های پیش پرسپولیس پس از چند مصدومیت متوالی و مدتی دور ماندن غیررسمی از زمین سبز، در روزهای گذشته با انتشار پیامی در صفحه اینستاگرامش به طور رسمی از فوتبال خداحافظی کرد. البته مقارن با خداحافظی او چند نفر دیگر از بازیکنان دهه گذشته پرسپولیس مثل حمیدرضا علی عسگری و محسن ربیع خواه هم در روزهای گذشته با انتشار متنی در صفحه اینستاگرام شان از فوتبال خداحافظی کرده اند. اما خداحافظی انصاری بازتاب بیشتری در رسانه ها پیدا کرد.
انصاری به لحاظ فنی یک فوق ستاره نبود اما بازیکنی آرام، اخلاق گرا، متدین و بی حاشیه بود. البته با توانایی بازی در چند پست خصوصا دفاع میانی و دفاع چپ در مقاطعی عصای دست مربیان پرسپولیس خصوصا برانکو ایوانکوویچ بود. بازیکنی که اگرچه فوق ستاره نبود اما همواره چهره ای محبوب و مورد احترام در بین اهالی فوتبال، تماشاگران پرسپولیس و حتی استقلال به شمار می رفت. شاید تاثیرگذارترین تصویری که از انصاری در ذهن فوتبالدوستان و هواداران پرسپولیس باقی مانده مصدومیت او در بازی برگشت فینال باشگاه های آسیا در تهران برابر حریف ژاپنی است. فینالی ناکام که پرسپولیس نتوانست جام را در تهران نگه دارد و انصاری با درد پا و عصایی زیربغل برای گرفتن مدال نقره به جایگاه رفت. وضعیت دراماتیک انصاری در جایگاه ویژه برای من نماد پرسپولیسی بود که با تلاش زیاد به فینال رسیده ولی نتوانسته بود مهم ترین جام فوتبالی اش را به چنگ آورد؛ خسته، ناراحت، ناکام و نگران. انصاری هم با تلاش زیاد خودش را به بالاترین نقطه فوتبال ایران رسانده بود اما بیم آن می رفت که آن مصدومیت بدموقع نگذارد به آنچه شایستگی آن را دارد در فوتبال برسد. دریغ که همین طور هم شد. انصاری هم مثل خیلی فوتبالیست های دیگر نتوانست پس از پارگی رباط صلیبی به همان شرایط و کیفیت و آمادگی قبلی در فوتبال برسد و مصدومیت های بعدی باعث شد نه تنها جایگاهش در پرسپولیس از دست برود بلکه حضور کوتاهش در مس رفسنجان هم چندان موفق نباشد.
متن خداحافظی انصاری در اینستاگرام، بیشتر به یک رنجنامه می مانست. «گله از چرخ ستمگر» و «شکوه از بخت بداختر» در رنجنامه اش مشهود بود. حق هم داشت. مصدومیت بدموقع و طولانی و فزاینده در کنار دیدن بی مهری او را از گردش چرخ و چرخش آدم ها رنجور کرده است. جدای از آن، زبان حالش به قول مرحوم مهرداد اوستا این بود:
وفا نکردی و کردم، خطا ندیدی و دیدم
شکستی و نشکستم، بریدی و نبریدم
ماجرای پیشنهاد نجومی چینی ها به انصاری در روزهایی که پرسپولیس به خاطر شیرین کاری های مهدی طارمی و البته مدیرانش از نقل و انتقال محروم بود و دست برانکو حسابی در پوست گردو مانده بود را همه به یاد دارند. انصاری در آن شرایط وفا کرد و ماند و خیلی ها به پیشنهادهای متوسط اروپایی چراغ سبز نشان دادند و رفتند. اما عاقبت چه شد؟ بازیکن وفادار با یک مصدومیت سخت از گود کنار رفت و بعد هم بی مهری دید ولی آنها که ترک یار و دیار کرده بودند، بازگشتند و قدر دیدند. وضعیت انصاری و شرایطی که برایش پیش آمد مرا بیش از همه به یاد مجتبی محرمی انداخت. یکی از نوابغ فوتبال ایران در دهه ۶۰ و ۷۰ که علی رغم همه تفاوت های فردی و اخلاقی اش با محمد انصاری در دو نکته با او مشترک بود: یکی پستش در زمین و دیگری چشم بستن بر پیشنهادهای آنچنانی تیم های عربی به عشق پرسپولیس و هوادارانش. نمی خواهم قضاوت ارزشی کنم و بگویم کار چه کسی درست بود و کار چه کسی نادرست. طبعا من به عنوان هوادار کار این دو را بیشتر می پسندم ولی زندگی از این تعارف ها دست برنمی دارد. آیا من هوادار می توانم هزینه-فرصت های امثال محرمی و انصاری را از نرفتن به خارج و ماندن در پرسپولیس جبران کنم؟ قطعا نه. آیا دلخوشی و پسند من برای این دو جبران پول هایی که می توانستند در خارج از کشور بگیرند و نگرفتند می شود؟ باز هم نه. شاید این دو در صورت بازی در خارج از کشور گرفتار محرومیت ها و مصدومیت هایی که فوتبال شان را به شدت تحت تاثیر قرار داد، نمی شدند. اینها که گذشته و آدم ها همیشه اسیر تصمیمات شان هستند. وفاداری انصاری ستودنی بود و هست اما نمی توان بازیکنی را که پول بیشتر و سودای پیشرفت در اروپا را به رغم تنگناهای تیمش انتخاب کرده هم چندان ملامت کرد. شاید امروز مجتبی محرمی و چند سال دیگر محمد انصاری بتوانند تحلیل بهتری از تصمیم آن روزشان داشته باشند و بگویند بین آنچه دادند و گرفتند چه موازنه ای برقرار است.
برای محمد انصاری عزیز آرزوی سلامتی و توفیق در مراحل آتی زندگی ورزشی و شخصی اش را دارم و اطمینان دارم با حسن خلق و آرامش و حاشیه گریزی ذاتی اش می تواند در عرصه مربیگری و مدیریت فوتبال موفق باشد.
در روزگار سلبریتی سازی و سلبریتی استیزی در فوتبال، امثال انصاری الگوها و سرمشق های خوبی برای کودکان و نوجوانانی هستند که پا در مستطیل سبز می گذارند.