نام نویسنده: محمد ذاکری

مسعود پزشکیان پس از انتخاب به عنوان نهمین رییس‌جمهور ایران، روزهای شلوغی را می‌گذراند. از یک‌سو تشریفات و ملاقات‌های روزهای آغازین با شخصیت‌های مختلف و از سوی دیگر تکاپو برای چینش کابینه و مدیران ارشد دولت. طبیعی است که در این ایام با فشارهای متعددی از سوی مردم و جریان‌های سیاسی نیز مواجه باشد. جریان‌های […]

دور اول انتخابات ریاست جمهوری با بی توجهی و قهر قاطبه مردم و مشارکت نازل ۴۰درصدی به پایان رسید و اکنون دو نامزد از دو آوردگاه فکری و منطق کشورداری کاملا متفاوت به دور دوم و مرحله نهایی راه یافته اند. اگر هنوز چشم و گوش بازی به روی جامعه در حاکمیت باقی مانده باشد

هر چه فکر کردم دیدم تمام حرف هایی را که می خواهم در این یادداشت بزنم، زنده یاد قیصر امین پور به زیبایی هر چه تمام تر در این غزل زیبا و معروفش گفته است: «سراپا اگر زرد و پژمرده ایم/ ولی دل به پاییز نسپرده ایم/ چو گلدان خالی، لب پنجره/ پر از خاطرات

تاکید دکتر مسعود پزشکیان بر واگذاری امور تخصصی به کارشناسان، اگرچه از یک سو با استقبال متخصصان، نخبگان و بدنه کارشناسی کشور مواجه شد از سوی دیگر دستاویزی برای رقبا و مخالفان ایشان فراهم کرد تا این تاکید را به پای ناآگاهی و عدم اشراف ایشان به مسائل کشور و دولت بگذارند. یکی از ابعاد

این روزها با بعضی از اقوام و دوستان و همکاران و همشهریان که در مورد انتخابات و ضرورت شرکت در آن صحبت می‌کنم معمولا مبنای اصلی حرف‌شان برای شرکت نکردن این است که «مگر رییس‌جمهور در ایران چقدر اختیار دارد و با انتخاب فلان کاندیدا قرار است چه تغییر محسوسی در شرایط به وجود آید؟»

شورای نگهبان بعدازظهر یکشنبه اسامی نامزدهای مورد تاییدش را برای رقابت در انتخابات ریاست‌جمهوری اعلام کرد و اگرچه چینش صحنه تاحد زیادی شبیه انتخابات سه سال پیش است اما تغییر نیمی از صحنه رقابت فضای جدید و متفاوتی را در این دوره پدید آورده است. شورای نگهبان این دوره هم نشان داد همچنان تمایل زیادی

ویکتور شبشتین در کتاب ارجمند انقلاب­های ۱۹۸۹ نقل می­کند که وقتی لهستان در دوره زعامت ژنرال یاروزلسکی تصمیم گرفت تحت فشار اعتصابات کارگری گسترده و پس از برگزاری مذاکرات موسوم به میزگرد با اتحادیه همبستگی تن به برگزاری انتخاباتی نسبتا آزاد بدهد، دولت کمونیستی ترفند جالبی را به کار گرفت.  البته اتحادیه همبستگی اپوزوسیونی بود

دهه دوم اردیبهشت ماه در تقویم رسمی کشور با دو مناسبت مهم آغاز می‌شود. روز کارگر در یازدهم و روز معلم در دوازدهم اردیبهشت همه ساله با آیین‌های رسمی و مردمی پاس داشته می‌شود. جدا از مراسم دولتی و حکومتی، صنایع و بنگاه‌ها با روش‌های گوناگون روز کارگر را ارج نهاده و از کارکنان خود

فعالان حوزه مدیریت و منابع انسانی بیست و پنجم فروردین ماه را روز ملی بزرگداشت منابع انسانی نام نهاده‌اند. اگرچه پیشنهاد این نامگذاری و درج آن در تقویم رسمی کشور در سال‌های گذشته به شورای فرهنگ عمومی نیز ارائه شده بود ولی فعلا اثری از آن در تقویم رسمی کشور نیست. اما تلاش برای این