نام نویسنده: محمد ذاکری

خلیل در لغت یار باوفا و صدیقی است که در دوستی و رفاقتش خلل وارد نیاید و این لقب ارجمند منسوب است به ابراهیم(ع) پیامبر اولوالعزم و صاحب کرامت که در مصحف شریف مسلمانان نیز بدین لقب مفتخر شده است. در قرآن کریم، علاوه بر این لقب ارجمند اشارات فراوان دیگری نیز به این انسان

برای همه ما موقعیت‌هایی پیش آمده که احساس کرده‌ایم، فرد یا افرادی مانع از دستیابی ما به اهداف‌مان یا موفقیت‌های مورد انتظار یا خواسته‌های‌مان می‌شوند. چنین موقعیت‌هایی که آن را «تعارض» می‌نامیم عموما ناشی از محدودیت منابع و ظرفیت‌ها و فرصت‌های در دسترس ما و نامحدود بودن خواسته‌ها و نیازها و توقعات ما در بهره‌گیری

در یادداشت قبلی ابتدا به طرح چند پرسش جدی در باب نسبت و رابطه ما و ایران پرداختم و تلاش کردم در حد مقدورات این ستون به یکی از آنها پاسخ دهم. در این یادداشت قصد دارم یکی دیگر از آن پرسش ها را بازگویی و مورد بحث و واکاوی قرار دهم. پرسش این است

امام رضا(ع) برای ما ایرانی ها نماد بسیاری از نیکی ها و یادآور تجربه معنویت و آرامشی وصف ناپذیر در جوار حریم مینوی آستانش است. مهر و رافت، غربت و مظلومیت، تن ندادن به قدرت نامشروع و علم و تدبیر و دانش گستری از اهم ویژگی هایی است که نام حضرت تداعی گر آن است.

چندی پیش یادداشتی خواندم از دکترمحمد فاضلی، اندیشمند هم‌روزگارمان که پس از تحلیلی بر ماجرای سفر رامبدجوان و همسرش به کانادا، به طرح چند پرسش اساسی پرداخته و بابی برای اندیشه و احتمالا گفت‌وگو پیرامون «مساله ما و ایران» گشوده. بد نیست ابتدا مروری بر پرسش‌های طرح شده از سوی ایشان داشته باشیم و سپس

صوم به فتح اول، در لفظ به معنی باز ایستادن از خوردن و روزه داشتن است و در شرع عبارت از امساک مخصوص، و آن امساک از اکل و شرب و جماع است از صبح تا مغرب با نیت خاص. در معنای رمضان نیز آمده است که اگر اشتقاق آن از «رَمْضا» باشد آن سنگ

چندسال پیش یکی از اساتیدمان سوال مهمی را مطرح کرد تا دستمایه مطالعه و تفکر و بحث قرار گیرد و آن این بود که :«آیا دموکراسی بهترین شیوه حکومت است؟».اگرچه فرصتی برای گفتگو پیرامون این موضوع در آن کلاس فراهم نشد اما این پرسش در سال های اخیر همواره ذهن من را به خود مشغول